4 tot 6 jaar
Derk Das blijft altijd bij ons - Susan Varley
`Derk Das was niet bang om dood te gaan. O, nee. Sterven betekende dat hij zijn lijf zou verlaten. Nou ja, dat was niet zo erg. Zijn poten waren stijf. Zijn lijf was versleten… Maar Derk was bang dat zijn vrienden verdrietig zouden zijn als hij weg was. Daarom zei hij tegen hen: ´Jongens, ik ga nu gauw de lange, lange tunnel door. Daar moeten jullie niet om huilen.´
Zo begint het prentenboek over Derk Das die het leven verlaat door ´de lange, lange tunnel´. Aan het einde van de tunnel zweeft hij ´vrij en licht´.
De dieren in het bos zijn treurig want Derk Das was hun allerbeste vriend. Na enige tijd zoeken de dieren elkaar op en bespreken de wens van Derk Das dat ze niet treurig moesten zijn en ze volgen zijn raad op: ´als je veel verdriet hebt, helpt het om te praten´. Ieder dier vertelt zijn goede herinneringen aan Derk Das: Michiel Mol leerde hij mooie slingers te knippen, Kareltje Kikker leerde schaatsen van Derk Das en van Viktor Vos maakte hij de beste dassenstrikker van het bos. Als de dieren praten over Derk moeten ze ook lachen om de leuke herinneringen en het verdriet wordt minder.
Het verhaal eindigt als Michiel Mol over de Heuvel loopt waar hij Derk het laatst gezien heeft.
´hij wou zo graag Derk nog eens bedanken´.
´Dank je wel Derk!´ riep hij in de wind, ´dank je wel!´
Zou Derk het horen?
Ja…hij voelde het…Derk had het gehoord´.
De tekeningen bij dit verhaal zijn prachtig ingekleurde pentekeningen. Het kleurgebruik volgt de seizoenen. Aan het begin zijn er herfstige bruintinten, in de winter is er sneeuw en aan het einde van het verhaal zien we voorjaarsgroen. De kleuren zijn zacht.
Derk Das blijft altijd bij ons is mooi prentenboek voor kinderen vanaf een jaar of vijf. Het kan kinderen helpen om de balans te vinden tussen het verdriet van het verlies en de rijkdom van fijne herinneringen. Dit boek is met recht een klassieker onder de prentenboeken die over dood en rouw gaan.
Derk Das blijft altijd bij ons
Zo begint het prentenboek over Derk Das die het leven verlaat door ´de lange, lange tunnel´. Aan het einde van de tunnel zweeft hij ´vrij en licht´.
De dieren in het bos zijn treurig want Derk Das was hun allerbeste vriend. Na enige tijd zoeken de dieren elkaar op en bespreken de wens van Derk Das dat ze niet treurig moesten zijn en ze volgen zijn raad op: ´als je veel verdriet hebt, helpt het om te praten´. Ieder dier vertelt zijn goede herinneringen aan Derk Das: Michiel Mol leerde hij mooie slingers te knippen, Kareltje Kikker leerde schaatsen van Derk Das en van Viktor Vos maakte hij de beste dassenstrikker van het bos. Als de dieren praten over Derk moeten ze ook lachen om de leuke herinneringen en het verdriet wordt minder.
Het verhaal eindigt als Michiel Mol over de Heuvel loopt waar hij Derk het laatst gezien heeft.
´hij wou zo graag Derk nog eens bedanken´.
´Dank je wel Derk!´ riep hij in de wind, ´dank je wel!´
Zou Derk het horen?
Ja…hij voelde het…Derk had het gehoord´.
De tekeningen bij dit verhaal zijn prachtig ingekleurde pentekeningen. Het kleurgebruik volgt de seizoenen. Aan het begin zijn er herfstige bruintinten, in de winter is er sneeuw en aan het einde van het verhaal zien we voorjaarsgroen. De kleuren zijn zacht.
Derk Das blijft altijd bij ons is mooi prentenboek voor kinderen vanaf een jaar of vijf. Het kan kinderen helpen om de balans te vinden tussen het verdriet van het verlies en de rijkdom van fijne herinneringen. Dit boek is met recht een klassieker onder de prentenboeken die over dood en rouw gaan.
Derk Das blijft altijd bij ons
Susan Varley, vertaald door L.M. Niskos
Lemniscaat, 1984
