6 tot 9 jaar
Papa, hoor je me? - Tamara Bos
´Papa, hoor je me?´vraagt Polle aan zijn vader die op een ziekenhuisbed in de woonkamer ligt. Zo begint het boek over ´de liefste papa van de wereld.´ Aan de rand van het bed bespreekt Polle met zijn overleden vader wat er is gebeurd:´Papa, weet je nog dat je me uitlegde wat er in je lijf gebeurde? Je vertelde over gemene soldaatjes. Soldaatjes die alles kapotmaakten. De soldaatjes wonnen, dat vond je heel erg. En ik ook. ´
Het huis loopt ondertussen vol met bezoek. Polle praat verder en haalt herinneringen op:´Weet je nog papa, dat we naar de kermis gingen´, ´Weet je nog papa, dat we gingen schaatsen?´ en ´Nu je dood bent, durf ik het wel te zeggen. Heel soms vond ik het jammer dat je mijn vader was, heel, heel soms. Dat was meestal op het voetbalveld.´
Polle praat verder op weg naar het crematorium:´Papa, hoor je me. Je ligt nu in de auto. (…)We gaan naar het crematorium (…) Verbranden doet geen pijn als je dood bent (…) Dat is het enige fijne van dat je dood bent. Dat je geen pijn meer voelt.´
Teruggekeerd van de crematie blijft Polle in gesprek:´Meteen toen ik het huis binnen kwam, wist ik het. Papa, je bent weg, echt weg. (…) Mam hoopt dat je op een wolkje zit. Ergens boven in de lucht. En dat je naar ons kan kijken. (…) Ik vind het fijn om tegen je te praten. Ook al zeg je niks meer terug. Ik blijf tegen je praten. (…) Want je blijft altijd mijn papa. En ik weet dat je me hoort.´
In deze krachtige korte zinnen laat Tamara Bos haar hoofdpersonage vertellen over de dood van zijn vader. De strijd tegen de ziekte wordt vergeleken met een superlang strategospel. Dit gevecht wordt uitgebeeld in de illustraties van Annemarie van Haeringen. We zien het rode leger aan komen sluipen, terwijl het blauwe leger zit te picknicken onder zijn vaandel. Er volgt een lange strijd, die uiteindelijk leidt tot de dood van de blauwe bevelhebber.
Tussen de illustraties over de strijd, zien we ook andere momenten uit het leven van de blauwe bevelhebber, momenten waarover Polle vertelt: we zien hem op het ijs en op de kermis, we zien hem met een stok lopen en liggend op het bed dat ´zoemt.´ Op de laatste bladzijde is de achtergrond voor het eerst niet wit, er is een roze gloed gekomen, als een zonsopgang, en we zien bevelhebber papa zwaaiend op een wolk.
Papa, hoor je me? is een pareltje. In eenvoudige zinnen wordt met weinig woorden veel verteld. Hetzelfde kun je zeggen van de illustraties die in prachtige beelden hetzelfde verhaal vertellen.
Een kinderboek over de dood wordt al snel als een therapeutisch hulpmiddel gezien en daar is dit boekje zeker ook voor geschikt. Maar het verdient meer, het is ook een mooi boek om ´zomaar´ voor te lezen als opstapje naar een gesprek over ziekte, dood en houden van elkaar.
Papa, hoor je me?
Het huis loopt ondertussen vol met bezoek. Polle praat verder en haalt herinneringen op:´Weet je nog papa, dat we naar de kermis gingen´, ´Weet je nog papa, dat we gingen schaatsen?´ en ´Nu je dood bent, durf ik het wel te zeggen. Heel soms vond ik het jammer dat je mijn vader was, heel, heel soms. Dat was meestal op het voetbalveld.´
Polle praat verder op weg naar het crematorium:´Papa, hoor je me. Je ligt nu in de auto. (…)We gaan naar het crematorium (…) Verbranden doet geen pijn als je dood bent (…) Dat is het enige fijne van dat je dood bent. Dat je geen pijn meer voelt.´
Teruggekeerd van de crematie blijft Polle in gesprek:´Meteen toen ik het huis binnen kwam, wist ik het. Papa, je bent weg, echt weg. (…) Mam hoopt dat je op een wolkje zit. Ergens boven in de lucht. En dat je naar ons kan kijken. (…) Ik vind het fijn om tegen je te praten. Ook al zeg je niks meer terug. Ik blijf tegen je praten. (…) Want je blijft altijd mijn papa. En ik weet dat je me hoort.´
In deze krachtige korte zinnen laat Tamara Bos haar hoofdpersonage vertellen over de dood van zijn vader. De strijd tegen de ziekte wordt vergeleken met een superlang strategospel. Dit gevecht wordt uitgebeeld in de illustraties van Annemarie van Haeringen. We zien het rode leger aan komen sluipen, terwijl het blauwe leger zit te picknicken onder zijn vaandel. Er volgt een lange strijd, die uiteindelijk leidt tot de dood van de blauwe bevelhebber.
Tussen de illustraties over de strijd, zien we ook andere momenten uit het leven van de blauwe bevelhebber, momenten waarover Polle vertelt: we zien hem op het ijs en op de kermis, we zien hem met een stok lopen en liggend op het bed dat ´zoemt.´ Op de laatste bladzijde is de achtergrond voor het eerst niet wit, er is een roze gloed gekomen, als een zonsopgang, en we zien bevelhebber papa zwaaiend op een wolk.
Papa, hoor je me? is een pareltje. In eenvoudige zinnen wordt met weinig woorden veel verteld. Hetzelfde kun je zeggen van de illustraties die in prachtige beelden hetzelfde verhaal vertellen.
Een kinderboek over de dood wordt al snel als een therapeutisch hulpmiddel gezien en daar is dit boekje zeker ook voor geschikt. Maar het verdient meer, het is ook een mooi boek om ´zomaar´ voor te lezen als opstapje naar een gesprek over ziekte, dood en houden van elkaar.
