Achtste groepers huilen niet - Jacques Vriens

In 1999 kwam het boek uit dat schrijver Jacques Vriens het meest na aan het hart ligt: Achtste-groepers huilen niet. Toen Vriens nog meester was had hij Anke in de klas, een grappige stoere meid die stierf aan leukemie. Hij wilde er een boek over schrijven, maar het lukte niet. Het werd te mooi, te weinig Jacques Vriens. Er moest tijd overheen voor het Vriens lukte het boek voor Anke te schrijven. Om dat te bereiken zette hij een ander voor de klas, een juf, en schreef waar hij goed in is: een verhaal over een klas.

Het verhaal begint op een gewone schooldag in groep acht. De jongens en de meisjes kibbelen over wie het beste kan voetballen en al snel wordt duidelijk dat juf Ina een leuke juf is en de klas is gevuld met doorsnee kinderen die ieder weer uniek zijn: de wat verlegen Limburgse Elise, stoere Joep, kleine grappige Brammetje, schreeuwerige Christel, eerlijke Laurens en felle, vrolijke, grappige Akkie.
De ziekte van Akkie komt uit de lucht vallen, ineens zit ze in het ziekenhuis en moet ze een pijnlijke punctie ondergaan, daarna wordt ze gelijk opgenomen. Ook de juf en de klas worden hierdoor overvallen en wie durft te vragen of Akkie dood zal gaan?
Terwijl Akkie in het ziekenhuis wordt bedolven onder tekeningen en brieven van haar klasgenoten gaat op school het leven door en bereiden de leerlingen zich voor op de Cito-toets. Ze zijn opgelucht als er een grappige echte Akkiebrief komt en iedereen vertrouwt erop dat Akkie snel weer mee kan doen met het voetbaltoernooi, het eindtoneelstuk en kamp. Akkie komt na haar ziekenhuisopname weer naar school, met een pet op haar kale hoofd. Als Akkie zich goed voelt is ze er weer helemaal met haar inventieve plannen en meer dan ooit recht door zee, maar ze is nog lang niet beter. Akkie gaat mee op kamp, maar wordt daarna weer ziek, deze keer is het goed mis en Akkie sterft. Dan huilen de achtste-groepers wel, maar ze weten de warme herinneringen aan hun klasgenote in ere te houden.

Het onderwerp en de wetenschap dat het echt gebeurd is maakt dit tot een bijzonder boek. Vriens is er in geslaagd zowel het wel en wee van de kleurrijke achtste groep te beschrijven als de ziektegeschiedenis van Akkie. Er zijn prachtige kleine momenten beschreven waarin weinig woorden veel zeggen ´Haar moeder streelde Akkie over haar wang. Akkie wilde de hand wegduwen, maar mam keek zo lief naar haar, dat ze het maar zo liet.´, ´Misschien ga ik dood.´ (…) Akkie begon hartstochtelijk te snikken. ´Ik wil niet dood, ik wil bij jullie blijven.´ (…) ´Maar als ik toch doodga, wil ik in ieder geval naar de poezenhemel´. En daar moesten ze allemaal om lachen, of ze wilde of niet.´

Achtste-groepers huilen niet
Jacques Vriens
Holkema & Warendorf, 1999