Een vijver vol inkt - Annie M.G. Schmidt

Op 26 september krijgt Sieb Posthuma een Zilveren Penseel, of misschien wel een gouden, voor zijn illustraties in het boek Een vijver vol inkt. Een boek gevuld met versjes van Annie M.G. Schmidt. Het is niet niks als je gevraagd wordt in de voetsporen van Wim Bijmoer en Fiep Westendorp te treden. Hun werk staat immers in het collectieve geheugen gegrift: de spin Sebastiaan, Dikkertje Dap, de rovers die de maan stelen en de heks van Sier-kon-fleks. Iedere illustrator die zich waagt aan verstoring van deze zekerheden loopt het risico dat de generatie die met deze beelden opgroeide hem zal verwijten wat aan te rotzooien met zijn jeugd.
Sieb Posthuma was vereerd met het verzoek en besloot er in alle rust aan te werken. Hij trok zich terug in Zweden, probeerde het werk van zijn voorgangers te vergeten en ging aan de slag.

Een vijver vol inkt bevat 28 versjes van Annie Schmidt. Daar zijn bekende versjes bij zoals Drie ouwe ottertjes, Het fluitketeltje, De mislukte fee en De lapjeskat en er zijn ook wat minder bekende versjes zoals De tijd van elfjes is voorbij en Tante To. De tekenstijl van Posthuma past goed bij het werk van Annie Schmidt, het is kleurig, grappig en losjes.
Het fluitketeltje dat maar blijft fluiten staat in haar netkousen te dansen op het fornuis en het leven in de eikenboom uit Laren wordt breed uitgemeten en vult twee bladzijden. In de bek van krokodil Petijn zien we de nare mensen die op visite komen verdwijnen, de huisgenoten kijken gelaten toe, eentje zwaait er nog even. Het kleurgebruik van Posthuma voegt een dimensie toe, bijvoorbeeld het rood/oranje bij het versje over een kameeltje dat het leven van een koningin ontregelt. Het rood weerspiegelt de warme landen waar kamelen leven, de warmte die de koning voor het kameeltje voelt en de woede van zijn eega die op het tweede plan komt.
De illustraties krijgen ruim baan, bij enkele versjes zijn er zelfs twee bladzijden beschikbaar. Zo zien we het mislukte feetje in bad bij haar moeder. De stemming is somber ondanks de zachte pastelkleuren en de vrolijke bloemen die ontsnapt zijn aan de jaren zeventig. Hoe anders ziet de volgende bladzijde er uit. Het mislukte feetje, inmiddels een Spree, zit op een troon en iedereen buigt voor haar in een koninklijk blauwgekleurde entourage.

Het is jammer dat voor de kaft van de bloemlezing zo´n donkere illustratie is gekozen. Weliswaar heel passend bij de titel, Een vijver vol inkt, maar niet passend bij de lichtheid van het werk van Schmidt en Posthuma.
Sieb Posthuma treedt met dit boek toe tot een illuster gezelschap dat eerder de kans kreeg dit hoogtepunt uit het oeuvre van Annie Schmidt te mogen illustreren. Fiep, Wim, Carl, Jenny, Mance en Peter zullen hem welkom heten.

Een vijver vol inkt
Annie M.G.Schmidt (tekst) en Sieb Posthuma (ill)

Querido, 2011