De ijstuin - Guy Jones

De twaalfjarige Jess kan niet tegen zonlicht. Dat betekent dat ze altijd in een verduisterde ruimte moet zijn. Als ze naar buiten gaat zit ze dik ingepakt en moet ze een skibril op. Vooral in de zomer is dit geen pretje.
Jess woont bij haar moeder die zorgzaam over haar waakt. Jess begrijpt de bezorgdheid van haar moeder wel, maar het maakt haar ook opstandig. Daarom besluit ze op een zomerse nacht zonder iets te zeggen naar buiten te gaan. Ze gaat naar een verlaten speeltuin. Daar heeft ze ineens het gevoel bekeken te worden en als ze angstig vlucht komt ze op onbekend terrein en ontdekt een bijzondere wereld: een tuin gemaakt van ijs. In de tuin woont Owen, een bijzondere jongen waarmee Jess vriendschap sluit.

Guy Jones is een ervaren toneelschrijver, maar het verhaal over de ijstuin vond hij niet geschikt voor een toneelstuk en daarom werd het zijn eerste boek. Hij snijdt verschillende thema’s aan, zoals de waarde van vriendschap en opkomen voor jezelf. De relatie tussen Jess en haar moeder vindt de schrijver het belangrijkste thema in zijn boek. Jess verzet zich steeds meer tegen de volwassenen die haar leven bepalen en dat zijn vooral haar moeder en de dokter. Als ze de ijstuin ontdekt en vrienden wordt met Owen gaat ze iedere nacht stiekem op pad. In de ijstuin hoeft ze geen bedekkende kleding te dragen en kan ze volop genieten van de omgeving en zijn bewoners. Jess vertelt Owen over haar wereld, die hij niet kan bezoeken omdat hij dan smelt. Owen wil Jess graag helpen door haar ziekte weg te nemen, maar de prijs die hij daarvoor moet betalen is hoog.
Het boek heeft nog een tweede belangrijke verhaallijn. Jess ontdekt in het ziekenhuis dat er een jongen in coma ligt. Ze voelt zich verbonden met hem, omdat ook hij afhankelijk is van de volwassenen om hem heen. Ze besluit een verhaal voor hem te schrijven en dat voor te lezen. Aan het einde van het boek komen de verhaallijnen samen, al wordt niet helemaal duidelijk wat de jongen in het ziekenhuis en de jongen in de ijstuin met elkaar verbindt.
Het idee voor het verhaal begon bij een beeld van een tuin die geheel uit ijs bestond, ook de bloemen en de dieren en zelfs Owen. Jones, die als toneelschrijver normaal gesproken weinig woorden spendeert aan het omschrijven van de omgeving, kon zich nu uitleven. Hij deed dat met veel plezier, soms tot wanhoop van zijn redacteur. De ijstuin komt dan ook echt tot leven.
Zoals je van een toneelschrijver mag verwachten schrijft Jones goede levendige en geloofwaardige dialogen. Minder sterk zijn de vele beeldspraken die soms ronduit bizar zijn, zoals traptreden die kraken als de botten van stokoude mensen. Jones heeft ook de neiging teveel uit te leggen, met name over de emoties die een rol spelen. Toch is De ijstuin een mooi boek met een bijzonder verhaal dat uitdaagt om na te denken over vriendschap en keuzes maken.

De ijstuin
Guy Jones, vertaald door Emiel de Wild

Leopold, 2019