Goeie ouwe George - Meg Rosoff
Schrijfster Meg Rosoff, geboren in Amerika en wonend in Londen, kennen wij in Nederland vooral als jeugdboekenauteur. In 2016 won ze de prestigieuze Astrid Lindgren Memorial Award en dat was ook het jaar waarin haar laatste vertaalde boek in Nederland uitkwam. (Mij niet gezien). Daarna werd het stil rond de schrijfster tot nu. Uitgeverij Hoogland en Van Klaveren vertaalde een van Rosoffs boeken voor jongere lezers, Goeie ouwe George. Het is het eerste deel van een serie waarin in Engeland inmiddels drie delen verschenen zijn.
Als vader Appeltje met zijn drie kinderen het hondenhuis binnenstapt ziet hond George direct dat het hier om een probleemgezin gaat. Tegen beter weten in laat hij zich door hen adopteren. En George heeft gelijk. Sinds ma Appeltje heeft besloten niet langer ‘moeder te zijn’ ontspoort het huishouden. Ollie van twaalf, Aaf van veertien en pa Appeltje vinden het eerst wel prettig dat ze hun eigen gang kunnen gaan, maar na verloop van tijd vervuilt het huis, komt niemand meer op tijd op school of werk en worden er alleen magnetronmaaltijden en pizza’s gegeten. Het jongste kind, ‘Bettie van net geen negen’ weet samen met George het gezin weer op het rechte pad te krijgen.
Het verhaal over George en de Appeltjes ontleent zijn humor aan het omdraaien van verantwoordelijkheden. Deze keer zijn het niet de mensen die een moeilijke hond opnieuw opvoeden, maar is het de hond die zijn mensen gezond verstand en discipline bijbrengt. Dat doet hij natuurlijk wel op een hondse manier.
Het boek laat zich lastig in een leeftijdscategorie plaatsen. Het simpele plot is makkelijk te doorzien voor jonge lezers, maar het taalgebruik is daar niet op afgestemd met woorden als discipline, matriarchaal, intellectueel, feminist of psychopaat.
Het verhaal lijkt ook een boodschap te willen over brengen. Zo ligt het er dik bovenop dat ma Appeltje altijd de traditionele vrouwenrol in het gezin heeft vervuld. De andere gezinsleden kunnen zonder haar niet functioneren, wat toch wel opmerkelijk is voor een volwassen man en kinderen in de puberleeftijd in de eenentwintigste eeuw. De schrijfster maakt ook enkele stevige statements over gezond eten. Zo merkt ze op dat gezond eten minder kost dan elke dag pizza halen en dat zelf koken niet veel tijd hoeft te kosten. Ook informeert Rosoff de lezer dat magnetronmaaltijden vol suiker en chemische troep zit ‘waarvan je een raar hoofd krijgt’. En ze wijst op ‘al het plastic, de aluminiumfolie en het schuldgevoel over de verwoesting van het regenwoud’ dat aan het eten van deze maaltijden vastzit.
In de vertaling zijn de originele tekeningen van Grace Easton niet overgenomen, maar vervangen door het kleurige en vrolijke werk van Georgien Overwater. Haar vaak grappige tekeningen staan door het hele boek. Zo zien we de vele yogahoudingen die ma Appeltje onder de knie probeert te krijgen, we zien de troep in huis toenemen en we kunnen ook goed zien hoe het met het humeur van de hoofdrolspelers gesteld is.
Goeie Ouwe George
Hoogland & Van Klaveren, 2019
Als vader Appeltje met zijn drie kinderen het hondenhuis binnenstapt ziet hond George direct dat het hier om een probleemgezin gaat. Tegen beter weten in laat hij zich door hen adopteren. En George heeft gelijk. Sinds ma Appeltje heeft besloten niet langer ‘moeder te zijn’ ontspoort het huishouden. Ollie van twaalf, Aaf van veertien en pa Appeltje vinden het eerst wel prettig dat ze hun eigen gang kunnen gaan, maar na verloop van tijd vervuilt het huis, komt niemand meer op tijd op school of werk en worden er alleen magnetronmaaltijden en pizza’s gegeten. Het jongste kind, ‘Bettie van net geen negen’ weet samen met George het gezin weer op het rechte pad te krijgen.
Het verhaal over George en de Appeltjes ontleent zijn humor aan het omdraaien van verantwoordelijkheden. Deze keer zijn het niet de mensen die een moeilijke hond opnieuw opvoeden, maar is het de hond die zijn mensen gezond verstand en discipline bijbrengt. Dat doet hij natuurlijk wel op een hondse manier.
Het boek laat zich lastig in een leeftijdscategorie plaatsen. Het simpele plot is makkelijk te doorzien voor jonge lezers, maar het taalgebruik is daar niet op afgestemd met woorden als discipline, matriarchaal, intellectueel, feminist of psychopaat.
Het verhaal lijkt ook een boodschap te willen over brengen. Zo ligt het er dik bovenop dat ma Appeltje altijd de traditionele vrouwenrol in het gezin heeft vervuld. De andere gezinsleden kunnen zonder haar niet functioneren, wat toch wel opmerkelijk is voor een volwassen man en kinderen in de puberleeftijd in de eenentwintigste eeuw. De schrijfster maakt ook enkele stevige statements over gezond eten. Zo merkt ze op dat gezond eten minder kost dan elke dag pizza halen en dat zelf koken niet veel tijd hoeft te kosten. Ook informeert Rosoff de lezer dat magnetronmaaltijden vol suiker en chemische troep zit ‘waarvan je een raar hoofd krijgt’. En ze wijst op ‘al het plastic, de aluminiumfolie en het schuldgevoel over de verwoesting van het regenwoud’ dat aan het eten van deze maaltijden vastzit.
In de vertaling zijn de originele tekeningen van Grace Easton niet overgenomen, maar vervangen door het kleurige en vrolijke werk van Georgien Overwater. Haar vaak grappige tekeningen staan door het hele boek. Zo zien we de vele yogahoudingen die ma Appeltje onder de knie probeert te krijgen, we zien de troep in huis toenemen en we kunnen ook goed zien hoe het met het humeur van de hoofdrolspelers gesteld is.