4 tot 6 jaar
Hoe de kleine roze olifant eens heel verdrietig was en hoe het weer goed met hem ging- Monika Weitze
De kleine roze olifant probeert te spelen, vrolijk te doen en alles te vergeten, maar het helpt niet. Yaro besluit de oude wijze uil om raad te vragen. Na een reis die drie dagen, zeven uur en honderd stappen duurt komt hij bij de boom waar de oude wijze uil woont. De uil luistert naar het verhaal van de verdrietige olifant. ‘Wat een groot verdriet Yaro. Het is heel moeilijk om een vriend te missen.’ En dan geeft hij raad. Ten eerste dat Yaro rustig mag huilen, zoveel als nodig is. De tweede goede raad is om over zijn verdriet te praten met iemand van wie hij houdt, ‘vertel het steeds opnieuw.’ En tenslotte adviseert de wijze uil ‘geef je vriend, en alles wat jullie samen beleefd hebben, een plekje in je hart. Zo is hij altijd dichtbij je’
Yaro volgt de raad op en het gaat steeds beter met hem. Na verloop van tijd maakt hij nieuwe vrienden. Natuurlijk vergeet hij Tibe niet, maar op een dag ‘zal de kleine roze olifant weer een nieuwe allerbeste vriend vinden’.
Dit oorspronkelijk Duitstalige prentenboek gaat over verdriet en troosten. Er zijn veel prentenboeken geschreven over dit thema, maar meestal is het verdriet dan aan een specifieke gebeurtenis verbonden zoals de dood of een echtscheiding. Dan is er vaak naast het thema verdriet ook aandacht voor praktische zaken, bijvoorbeeld hoe een begrafenis gaat of hoe het is om in twee huizen te wonen. In dit boek gaat het alleen om het gevoel van gemis en hoe je daarmee om kan gaan.
Zoals wel vaker in Duitstalige prentenboeken heeft het boek veel tekst en dat maakt het minder geschikt voor heel jonge kinderen. Wat de schrijfster goed laat zien is hoe groot verdriet kan zijn en hoe er getroost wordt. Bijvoorbeeld met goedbedoelde raad. De grote olifanten willen de kleine roze olifant echt heel graag troosten, dat kunnen we ook zien op de illustratie waar ze een beschermende kring om de verdrietige Yaro vormen, maar hun raad komt niet aan. Hier geeft het boek een uitstekende ingang om over dit soort troost te praten.
Wijze raad komt uiteindelijk van iemand met levenservaring. Heel mooi is het dat de wijze uil eerst het verdriet van de kleine roze olifant erkent en pas daarna raad geeft.
In het verhaal speelt nog een tweede thema: anders zijn. Onze hoofdpersoon is de enige olifant met een kleur en zijn vriend die weggaat was ook anders dan andere olifanten, hij had rode stippen. Als het ergste verdriet voorbij is, krijgen de andere kleine olifanten ook kleur, een geschenk van de regenboog. Het zijn krachtige beelden waarin impliciet tot uitdrukking komt dat ieder zijn eigen kleur heeft, maar die niet altijd zichtbaar is. Wel is het lastig dat het verhaal over veranderende kleuren en ‘anders zijn’ niet soepel in het hoofdverhaal is verwerkt. Veel jonge lezers zullen deze verhaalwendingen dan ook voor lief nemen. De tekst zal ook niet voor iedere kleuter makkelijk te volgen zijn wanneer de schrijfster beeldspraak gebruikt, zoals de raad om Tibe een plaats in het hart te geven. Kleuters hebben de neiging dit soort beelden letterlijk te nemen. Toch is dit prentenboek een aanwinst tussen de boeken over verdriet en rouw omdat het zo mooi laat zien hoe groot het verdriet van gemis kan zijn en wat troost biedt en wat niet en dat uiteindelijk de zon weer doorbreekt. De voorlezer krijgt met dit boek volop gelegenheid een gesprek hierover te beginnen.
Het verhaal wordt fraai ondersteund door de warme illustraties van Eric Battut. Opvallend element is daarin dat Yaro altijd in gezelschap is van twee vogels, zij lijken de echo van de idee dat hij en zijn vriend altijd als paar in zijn gedachten is en dus dichtbij.
Hoe de kleine roze olifant een heel verdrietig was... is een mooi verhaal over verdriet en troosten.
Hoe de kleine roze olifant eens heel verdrietig was en hoe het weer goed met hem ging
Monika Weitze, vertaald door Emmy van Egmond met illustraties van Eric Battut
Holland, 2020
