Sjuleke - Pimm van Hest

                                                       
  
´Dood?´vraagt Roman. ´Wat is dat?´´Dat betekent dat hij voor altijd zijn oogjes dicht heeft gedaan,´antwoordt papa.´Het lijkt net alsof hij slaapt´´zegt mama,´maar zijn hartje klopt niet meer.´´Wordt hij dan nooit meer wakker?´Papa en mama schudden verdrietig nee. Nu komen ook bij Roman de tranen. Grote, dikke tranen van verdriet. Wel duizend en meer.´ 

De avond voor Roman zijn hond Sjuleke dood in zijn mandje vindt, heeft hij nog zo fijn met hem gespeeld. Slimme Sjuleke die met verstoppertje spelen mama ruimschoots versloeg, lieve Sjuleke waarmee Roman fijn kon knuffelen, trouwe Sjuleke die altijd onder aan de trap stond te kwispelen als Roman ´s morgens uit zijn bed kwam. Maar deze ochtend stond Sjuleke er niet, hij ligt stil en koud in zijn mand.
Mama probeert Roman te troosten:´Weet je, lieve schat, ik denk dat Sjuleke nu weer bij zijn papa en mama is, die al een tijdje geleden dood zijn gegaan.´ Roman vindt dat wel een fijn idee, maar liever wil hij Sjuleke kunnen uitlaten of gewoon nog een keer lekker achter hem aanrennen door de kamer.
Sjuleke wordt in zijn dekentje en met zijn lievelingsspeeltje begraven in de tuin. Papa, mama en Roman spreken hun laatste woorden voor Sjuleke. Er wordt gehuild.´Dan is iedereen stil...behalve het vogeltje dat op een hoge tak een mooi liedje zit te fluiten.´ Roman glimlacht een beetje door zijn tranen heen en fluistert ´Sjuleke, ik zal je ontzettend, ontzettend missen.´

Sjuleke is een echt themaprentenboek over een ingrijpende gebeurtenis: het overlijden van een geliefd huisdier. Pimm van Hest bouwt het verhaal goed op: eerst leren we de familie kennen en zien dat Sjuleke een onderdeel van het gezin is. Een kleine vooraankondiging van de aanstaande dood geeft Van Hest als Sjuleke zijn hondenbrokje laat liggen. Van Hest beschrijft de dood eerlijk: Sjuleke is koud, hij wordt nooit meer wakker, er kan nooit meer met hem gespeeld worden. Roman en zijn ouders hopen dat hij op een fijne plek is, maar in hun gezin wordt hij gemist. Dat is reden genoeg om te huilen, ook voor de ouders.
De illustraties van Nynke Talsma ondersteunen het emotionele verhaal op een bijzondere manier. Als alles nog gewoon is, is Romans wereld afgebeeld in lichte kleuren. De achtergronden zijn lege kleurvlakken. Als Roman de dode Sjuleke vindt is de achtergrond donkerblauw, met gouden zonnebloemen. Het blauw wordt lichter als de tranen komen. Heel veel tranen, dat kunnen we zien. Vrolijk zijn de illustraties waar Sjuleke op de wolken aan het spelen is; maar uit de wolken valt regen. In de tuin waar de begrafenis plaats vindt zijn de kleuren helder en vrolijk en de zonnebloemen geel, al zijn Roman en zijn ouders zichtbaar verdrietig. Op de allerlaatste bladzijden vliegt het vogeltje dat zo mooi zong weg. We zien nog wat zonnebloemen en een wolk die heel erg op Sjuleke lijkt.

Dit prentenboek is geschikt om met kinderen over de dood van een hond te praten. Alle belangrijke aspecten komen aan de orde: het definitieve en onbegrijpelijke van de dood, de hoop dat er een hondenhemel bestaat, het verdriet, de begrafenis en de verwachting dat op een dag de zon weer zal schijnen.

Sjuleke
Pimm van Hest (tekst) en Nynke Talsma (ill)
Clavis, 2013