Denk dag doen - Margreet Schouwenaar

 

Het gedichtenprentenboek kunnen we inmiddels wel als een apart genre beschouwen. Het zijn boeken die eruitzien als een doorsnee prentenboek waarin gedichten (letterlijk) volop de ruimte krijgen en omringd worden door paginavullende illustraties. 
In deze aantrekkelijke vorm verscheen eind december Denk dag doen met gedichten van Margreet Schouwenaar en illustraties van Esther Miskotte. Schouwenaar schrijft naast gedichten voor kinderen en volwassenen ook kinderboeken. In 2009 volgde ze Joost Zwagerman op als stadsdichter van Alkmaar. Naast haar schrijf-en dichtwerk geeft Schouwenaar pedagogiek aan de Pabo in Alkmaar. 

In deze bundel staat het dagelijks kinderleven centraal. De gedichten gaan onder andere over het fijne gevoel van thuis, een leugentje om bestwil, verliefdheid en opa´s en oma´s. De gedichten over de grootouders zijn liefdevol, neem bijvoorbeeld deze zin uit het gedicht Vel:´Ze drukt mij in haar/ fluwelen armen waarin ik naadloos pas. // Ik hou mij in haar omhelzing vast.´ 

Andere gedichten geven woorden aan uiteenlopende gevoelens zoals verlegenheid (´De letters lopen niet zo hard./Ze plakken op mijn tong en worden/maar geen woorden. Mijn wangen/spreken blozend rood. Dat wel.//´), of het heerlijke gevoel met blote voeten over het gras te lopen (´Ik wil geen schoenen, ook geen sandalen of slippers/en zeker geen veters. Ik wil op blote voeten lopen/ en voelen hoe zacht gras, hoe takjes knakken, aarde tussen/mijn tenen wringt. (...)`) 

Er wordt ook geobserveerd, bijvoorbeeld hoe oma vasthoudt aan de spullen uit haar verleden of hoe moeder hoopt dat de oude man op het pleintje haar niet aanspreekt. Ook zijn er gedichten die ingaan op een opmerkelijke vraag, bijvoorbeeld over de gevoelens van deuren en bomen of wat is er met D is gebeurd (D is zoek,/ ik zocht hem overal./ In dik, dom, draak,/ in daar, deur, denk./ Ik zocht maar door,/in bed, hand, brand,/in haard en hond./ Ik liep maar rond en rond.// (...) )

Schouwenaar speelt in haar gedichten met het ritme en breekt haar zinnen vaak op een onverwacht punt af. Haar beeldspraken kloppen en zijn goed gekozen. Vernieuwend is de kinderpoëzie van Schouwenaar niet, maar wel mooi en toegankelijk.  

De tekeningen van Miskotte laten voornamelijk zien wat er in de gedichten gebeurt en voegen weinig aan de inhoud toe. Het meest bepalend is haar keus een jongen of een meisje te laten zien als het gedicht daar geen uitsluitsel over geeft. Ze maakt een aantal beelden uit het gedicht zichtbaar en zo zien we letterlijk dat het woorden regent, een deur een gezicht heeft of een dood konijn op weg naar de hemel zijn jas uittrekt. Miskotte kiest hier en daar voor een verrassend perspectief, we zien bijvoorbeeld een aantal keer alleen maar onderbenen. Het kleurgebruik benadrukt de sfeer het gedicht, zo staat het verlegen blozende meisje in het knalrood en rent de optimist door het vrolijke lichtgeel. Het is jammer dat Miskottte alleen blanke mensen afbeeldt, het zou leuk zijn als ook kinderen met een andere huidkleur zich zouden kunnen herkennen in de tekeningen bij de gedichten. 

Denk dag doen 
Margreet Schouwenaar (tekst) en Esther Miskotte (illustraties) 

Clavis, 2016