Wij eten hier geen klasgenootjes - Ryan T. Higgins

Tirza is een kleine dinosaurus die voor het eerst naar school gaat. Ze is een beetje zenuwachtig. Hoe zouden haar nieuwe klasgenoten zijn? Zijn ze wel aardig en hoeveel tanden zouden ze hebben? Gewapend met haar nieuwe rugzak met pony’s erop (‘want pony’s zijn heerlijk’), 300 boterhammen met tonijnsalade en een pakje appelsap stapt ze het klaslokaal binnen. Daar krijgt ze de schrik van haar leven, in haar klas zitten kinderen! Tirza eet ze direct op, maar dat vindt de juf niet goed. Er worden geen klasgenootjes opgegeten en Tirza moet ze uitspugen.
     Het is geen goed begin voor de kleine T.rex, vrienden maken lukt niet meer. Tirza wordt er verdrietig van en ze gaat heel erg haar best doen om zich aan te passen. Maar dat is best moeilijk.

Wij eten hier geen klasgenootjes is in meerdere opzichten een geslaagd boek. Het verhaal is goed opgebouwd en dat maakt het voorlezen ervan een feestje. Higgins wekt verwachtingen over het verloop van het verhaal, maar die verwachtingen komen vaak niet uit. Dat brengt spanning en humor in het verhaal.
     In woord en beeld valt er veel grappigs te ontdekken. Bijvoorbeeld de opmerking over de ‘heerlijke pony’s’ op de nieuwe schooltas die door het verhaalverloop een andere betekenis krijgt. Ook erg grappig is de tekening waarop te zien is dat Tirza al haar klasgenoten heeft opgegeten, er bungelt slechts nog een schoen uit haar mond. Naast haar staat de juf, die duidelijk niet in paniek is, ze is boos: ‘Wij eten hier geen klasgenootjes! Uitspugen! NU!’ roept ze.
Natuurlijk gehoorzaamt Tirza en zien we vervolgens de boze besmeurde klasgenoten. Daarbij valt de diversiteit van Tirza’s klasgenoten op. Het zijn kinderen in allerlei kleuren en sommige dragen kleding die verwijst naar hun cultuur en/of godsdienst.

     De kracht van het boek is dat het niet alleen hilarisch grappig is. Tirza’s gevoelens zijn echt en daar kunnen kinderen zich in herkennen. Iedereen is immers zenuwachtig voor een eerste schooldag en veel kinderen vinden het moeilijk om hun impulsen te beheersen. Op de illustraties is Tirza’s eenzaamheid mooi weergegeven en ontroerend is de tekening waar haar vader zijn dochter troost.
     Tirza heeft een belangrijk leermoment als zij zelf ervaart hoe vervelend het is als iemand je op wil eten. Dat helpt haar om zich in te houden, zelfs als een klasgenoot onder de ketchup zit. Daar zit de pedagogische boodschap in verborgen dat inlevingsvermogen en impulscontrole gewenste eigenschappen zijn voor wie vrienden wil maken.
     Heel jonge kinderen zullen misschien moeite hebben het verhaal te begrijpen. De vermenging van humor met herkenbare gevoelens kan voor hen te hoog gegrepen zijn.
Tot slot valt het op dat Tirza zich voor het verhaal begint met een speciale boodschap tot de lezer richt: ‘Hé, jij daar! Je zult nooit opgegeten worden door een T.rex. Ze zijn allemaal uitgestorven. Echt waar!’ Is dat een waarschuwing voor kinderen dat je fantasie niet al te serieus moet nemen?

Wij eten hier geen klasgenootjes is een grappig goed opgebouwd verhaal waarin humor en wijsheid knap met elkaar vermengd zijn.

Wij eten hier geen klasgenootjes
Ryan T. Higgins (vertaald door J.H.Gever)

Gottmer, 2019