Onmogelijk blauw - Kate DiCamillo


De Amerikaanse schrijfster Kate DiCamillo was eigenlijk niet van plan een drieluik te schrijven. Maar na haar eerste boek over de vriendinnen Raymie, Louise en Billie (Neem mijn hand, 2016) drong zich een tweede verhaal op, waarin Louise de hoofdrol heeft (De vloek van de Vliegende Olifantes, 2019). Een derde boek kon niet uitblijven, nu met Billie als belangrijkste personage. De boeken kunnen goed los van elkaar gelezen worden, maar ze versterken elkaar als je ze allemaal leest.

Onmogelijk blauw speelt vier jaar na het verhaal uit het eerste boek. Het is 1979 en Billie is veertien jaar. Als haar hond Flappie doodgaat besluit ze om te vertrekken, echt vertrekken deze keer en niet voor de zoveelste keer weg te lopen. Ze laat haar alcoholistische moeder achter en haar beste vriendin Raymie. Billie krijgt een lift naar een kustplaatsje waar ze werk vindt in een visrestaurant (Billie haat vis) en onderdak bij een oude dame in een roze caravan.

DiCamillo is een krachtige schrijfster die met haar stijl, haar beeldspraak en dialogen een diepere laag onder het verhaal legt. We lezen over de mensen die Billie ontmoet, de gesprekken die ze met hen voert en de gedachten die ze heeft over de dingen die ze ziet. De schrijfster kan in een paar woorden een karakter treffend neerzetten. Collega Freddie bijvoorbeeld die Billie op het hart drukt dat je een droom moet hebben, dromen die Billie niet met haar deelt. Of Jola waar Billie mag logeren, die tonijntoast voor haar maakt en van mening is dat iedereen andere mensen nodig heeft. Of gevoelige slimme Elmer die werkt bij de Presto en die een boek leest met een bijzondere kaft.
DiCamillo schrijft in een ontregelend ritme. Ogenschijnlijk heeft het verhaal een simpele chronologische opbouw, maar omdat DiCamillo de ene keer spaarzaam is met de woorden die ze gebruikt om een gebeurtenis te beschrijven en de andere keer lang uitweidt ontstaat een levendig verhaal. Ook in de dialogen slaat DiCamilllo regelmatig een onverwacht zijweg in, die zowel grappig als betekenisvol kan zijn.
De drie boeken over Raymie, Louise en Billie gaan over het volwassen worden van drie eenzame meisjes die al jong klappen van het leven kregen. Een aantal thema’s spelen in alle drie de boeken een rol zoals de kracht van vriendschap en het oog hebben voor elkaar. Of zoals DiCamillo het formuleert, het gaat over de moed een deur voor een ander te openen en ook over de moed door die geopende deur naar binnen te gaan. In tal van beelden en verwijzingen zijn deze thema's uitgewerkt. In Onmogelijk blauw bijvoorbeeld door de ontdekking van Billie dat een vogel zijn nest op een onverwachte plek kan hebben, of dat een paard dat op commando beweegt nergens aankomt, of de meeuw die maar niet over de drempel durft. In het boek speelt de kleur blauw een opvallende rol.Vaak verwijst de beschrijving van de kleur naar de gemoedstoestand van Billie. De vertaler koos er zelfs voor dit thema te benadrukken door er in de titel naar te verwijzen en niet te kiezen voor een vertaling van de oorspronkelijke titel Beverly, right here.
Tot slot spelen in Onmogelijk blauw een aantal gedichten en versjes een rol. Jammer dat de Nederlandstalige uitgave de lezer niet informeert over het gedicht en het kinderversje waar een aantal keer naar verwezen wordt. Wie de moeite neemt dit te achterhalen voegt een extra laag aan het verhaal toe.

Onmogelijk blauw is een prachtig geschreven en gelaagd boek over jezelf leren kennen, durven vertrouwen op andere mensen en je eigen weg te kiezen.

Onmogelijk blauw
Kate DiCamillo, vertaald door Harry Pallemans
Lannoo, 2020