Mijn dagen met Niets - Mireille Geus


Tienjarige Elshontely zit met haar moeder in een kleine flat tijdens de eerste lockdown. Ze heeft astma en haar ouders nemen geen enkel risico. Haar vader, die in het ziekenhuis werkt, komt niet naar huis en haar moeder blijft binnen. Moeder doodt de tijd met het maken van mondkapjes. Elshontely echter verveelt zich enorm na drie weken binnen zitten. Daarom belooft haar moeder iets voor haar te verzinnen. Elshontely krijgt een cadeau, het is een stok met een touw eraan en aan het einde van het touw is een stuk brood gebonden. ‘We gaan een hengel uitgooien en dan zien wat er gebeurt’ zegt haar moeder. Elshontely steekt de hengel door de spijlen van het hekwerk op het balkon en wacht. Ze moet wat geduld hebben, maar dan vangt ze Niets.

Mireille Geus schreef een mooi eigentijds verhaal over een bijzondere periode. Al binnen een paar bladzijden voel je mee met Elshontely en haar moeder en zie je ze samen er het beste van maken op hun kleine flat. Moeder en dochter hebben een sterke band en dat is ook nodig om Niets in leven te houden. Alleen Elshontely, die de verteller van het verhaal is, en haar moeder kunnen Niets zien. Ze is nog een baby als ze opgehengeld wordt, een baby met minivleugels en zes poten: voor heeft ze twee kattenpootjes, in het midden hondenpoten en vogelpootjes van achteren. Elshontely die nooit een huisdier heeft gehad is direct dol op haar. Moeder en dochter zorgen goed voor Niets en al snel wordt zij groter en groter en gaat ook geluid maken. Ze snurkt, net als Elshontely’s vader en neemt steeds meer plaats in.
Geus speelt met fantasie en werkelijkheid en dat levert een sterk verhaal op. Elshontely en haar moeder laten Niets groeien met hun fantasie en dat verlicht de situatie waarin ze verkeren, maar maakt het ook moeilijker. Want als Niets te groot wordt neemt hij teveel plaats in en wordt de situatie onhoudbaar, een fraaie metafoor in lockdowntijd. 
Geus weet de toon van het verhaal luchtig te houden door van Elshontely een onderhoudende verteller te maken en door de warmte van de familiebanden fraai te beschrijven. Heerlijk is de scene die het beeldbellen met opa en oma beschrijft. Doorspekt met Surinaamse woorden slaan opa en oma zich door deze exercitie van de moderne techniek.
Uiteindelijk gaat Niets haar eigen weg en Elshontely is blij voor haar. Zelf moet ze nog even wachten tot ze weer bij haar vader en haar vriendinnen kan zijn, maar de tijd met Niets was een bijzondere en waardevolle tijd.

Mijn dagen met Niets
Mireille Geus

Lemniscaat, 2020