Ultra Donker en de wachters van Wildzee - Philip Reeve


‘Het was altijd rond zonsondergang als ze werden gezien. In dat schemeruur, wanneer de wanden tussen de werelden dun werden, konden er vreemde dingen door de kieren glippen. En soms, zo wilden de verhalen, verschenen er dan betoverde eilanden in de lege oceaan ten westen van Wildzee. Niemand wist wat ze waren. Geen schip dat een poging had gedaan er te komen, was ooit teruggekeerd. Maar ooit, lang geleden, had een zeeheks een hoog vuur aangestoken tussen de menhirs op de Sint-Cyaanrots, en iets wat zich ophield bij de Verborgen Gronden stormde door de golven naar Wildzee: de Gorm – een monster zo gruwelijk dat daarna was besloten dat er voorgoed een Wachter op Wildzee moest zijn.’

De Wachter van het eiland Wildzee woont in het wachtershuis en kijkt elke avond als het donker wordt of hij de betoverde eilanden in zee ziet opduiken. Zo ook wachter Andrew Donker die trouw zijn plicht vervult. Op een dag vindt hij een baby op het strand. Hij neemt het meisje mee, geeft haar de naam Ultra en adopteert haar.
Als Ultra elf jaar is wordt Andrew Donker dood op het strand gevonden, hij is verdronken. Zijn broer Will moet de wacht overnemen, want alleen een Donker mag deze functie vervullen. Will is echter in Londen en heeft weinig trek in de baan. In afwachting van zijn komst neemt Ultra de wacht waar. Zij voelt zich in tegenstelling tot andere bewoners van het eiland verbonden met de zee die haar soms lijkt te roepen.
Als oom Will eindelijk aankomt op Wildzee is hij sceptisch. De verhalen over de verborgen eilanden en het zeemonster kan hij niet serieus nemen. Hij besluit zijn gelijk te bewijzen met een experiment. Daarvoor vraagt hij de laatste zeeheks een vuur aan te steken op de Sint-Cyaanrots.

Philip Reeve is een bekende schrijver in Engeland, het land waar hij woont. Hij schreef verschillende series, waarvan er een aantal ook vertaald zijn, en hij kreeg in 2008 de prestigieuze Carnegie Medal. Het oeuvre van de schrijver is veelzijdig. Hij schrijft boeken voor verschillende leeftijden. Soms zijn ze serieus en andere keren ligt de nadruk meer op de humor. Zo schreef hij onder andere Olivier en de dwaaleilanden (Veltman, 2013), een verhaal waarin ook mysterieuze eilanden in zee opdoemen. In dit boek krijgt Reeves tomeloze fantasie de overhand en beleeft de lezer met Olivier krankzinnige avonturen. Het verhaal van Ultra Donker is serieuzer, maar zeker niet minder fantasievol.
In prachtige taal beschrijft Reeve het denkbeeldige eiland Wildzee en zijn bewoners. Het zeewater spat van de bladzijden en Reeve weet zowel de schoonheid als de gevaren van de zee in woorden te vangen. Ultra groeit gelukkig op in het huis van de Wachter, ze wordt met liefde omringd door een inwonend echtpaar en ze is bevriend met de kinderen van de dominee. Daarnaast maakt Ultra kennis met een aantal markante bewoners van het eiland zoals de zeeheks en het ‘trolmens’ Ruis. Zij twijfelen niet aan het bestaan van het zeemonster de Gorm in tegenstelling tot haar oom. Reeve werkt die tegenstelling tussen de nieuwe Wachter die gelooft in de opkomende wetenschap (het verhaal speelt zich ergens in de 19e eeuw af) en het geloof in machtige natuurkrachten goed uit. In mooie taal vertelt hij het spannende avontuur dat regelmatig een verrassende wending neemt. Een verhaal waarin niet alles is wat het lijkt en er vaak meerdere kanten aan een verhaal blijken te zitten. Zo brengt de schrijver een prettige nuanceringen aan die het avontuur meer diepgang geeft.
Inmiddels heeft Reeve een tweede boek geschreven over Ultra Donker en werkt hij aan een derde deel. Of hij het daarbij zal laten weet hij nog niet.

Ultra Donker en de wachters van Wildzee is een spannend en uitstekend geschreven avonturenboek.

Ultra Donker en de wachters van Wildzee
Philip Reeve, vertaald door Annelies Jorna
Ploegsma, 2022