12 tot 15 jaar
De trein van vier over twaalf - Conny Palmkvist
'We zaten in de hoek in Wayne’s Coffee, we waren de enigen. Ze legde haar handen op tafel en pakte mijn vingers vast, hield ze voorzichtig in de hare. Toen zei ze het, het onmogelijke.
Het onmogelijkste van alle onmogelijkheden in de wereld.'
Twaalfjarig Nicolaus zit midden in de nacht op een bank in het ziekenhuis. Zijn moeder ligt op de derde verdieping, kamer 28 te sterven. Nicolaus verzamelt moed om naar de ziekenkamer te gaan en samen met zijn vader bij zijn stervende moeder te zijn. Maar als hij er eenmaal is kan Nicolaus het niet aanzien en rent weg, de lift in. Daar ziet hij een knop die er eerder niet was. Nicolaus drukt erop.
Als de liftdeur opent ziet hij een treinstation. Er is gedempt licht, er staat een verroeste trein en er is geen geluid. De tijd staat stil, het is vier minuten over twaalf. Twaalfjarig Nicolaus zit midden in de nacht op een bank in het ziekenhuis. Zijn moeder ligt op de derde verdieping, kamer 28 te sterven. Nicolaus verzamelt moed om naar de ziekenkamer te gaan en samen met zijn vader bij zijn stervende moeder te zijn. Maar als hij er eenmaal is kan Nicolaus het niet aanzien en rent weg, de lift in. Daar ziet hij een knop die er eerder niet was. Nicolaus drukt erop.
Een oude vrouw komt naar hem toe en vertelt dat hij ‘op de plek halverwege’ is. Nicolaus heeft de tijd stilgezet twee minuten voor zijn moeder zal sterven. Hij kan op dit bijzondere station met een trein in de tijd reizen en maximaal een uur doorbrengen in het verleden of de toekomst, zo vaak hij wil. Het is echter niet mogelijk de loop van de gebeurtenissen te wijzigen. Nicolaus besluit terug te gaan naar een moment in de tijd waarin hij iets wil rechtzetten.
Het verhaal van Nicolaus en zijn worsteling het onafwendbare te aanvaarden is prachtig beschreven. Wat Nicolaus denkt en doet is geloofwaardig en hij deelt zijn emoties eerlijk en zelfs met enige humor. Ook schrijft hij over zijn overlevingsmechanismes, zo probeert hij (even) aan de realiteit te ontsnappen door naar hondenfilmpjes te kijken en hij geeft zichzelf tips.
In het beschrijven van zijn reizen leren we Nicolaus beter kennen en ook zijn moeder. Daardoor wordt het verdriet steeds invoelbaarder, maar tegelijkertijd geeft het verhaal ook handvatten om niet van dat verdriet weg te vluchten. Uiteindelijk vindt Nicolaus enige troost en is hij klaar om afscheid te nemen. Het einde van het verhaal is verdrietig, maar ook hoopvol.
De trein van vier over twaalf is een prachtig indringend verhaal over afscheid nemen en rouw. Een eerlijk en ook een troostrijk verhaal.
