Roversjong - Jef Aerts

‘Geen hart smelt zo snel als dat van een moeder.
Vera had altijd gedacht dat vossen gemene rovers waren die helemaal niet zielig konden zijn. Maar hier, doorweekt in het gras, zat een babyvosje.
En het huilde.
Het huilde zich een plek in haar warme moederhart.’

Nadat een vos heeft huisgehouden in het kippenhok en alleen kloek Vera en haar eieren de moordpartij hebben overleefd ziet Vera het achtergelaten eenzame vossenjong en neemt het onder haar vleugels. Ze noemt hem Vonk. Het vosje groeit samen met de kuikens op, maar de nieuwe kippen op het erf vertrouwen het dier niet. Als een stoeipartijtje tussen Vonk en zijn kippenbroer Pojke wat te wild verloopt besluiten de kippen dat Vonk de boerderij moet verlaten. Vera wil haar vossenkind niet alleen de wereld in sturen en ze gaat met hem mee.

Roversjong is klein verhaal met pittige thema’s. Het jong van je grootste vijand opvoeden vraagt lef en daarnaast is het een kwestie van tijd voor het ‘roversjong’ zich gaat afvagen wat hij nu is: een kip of een vos? Aerts verwerkt deze vragen in een mooi en niet al te zwaar verhaal. Zo wordt de moordpartij aan het begin zonder bloederige details beschreven. Tegenover het chagrijn en de angst van de andere kippen staat de liefde binnen het kippengezin. Niet alleen Vera is dol op Vonk, ook zijn kippenbroertjes en zusjes zijn dat.
Als Vera en Vonk samen de boerderij verlaten wordt steeds duidelijker dat Vonk geen kip is. Dit wordt mooi beschreven in een scene dat moeder Vera en Vonk naar zichzelf kijken in een etalageruit: ‘Vonk zuchtte. ‘Misschien hadden die kippen toch gelijk. Ik ben niet zoals de andere kuikens. Vera schoof een vleugel over zijn rug. ‘Dat hoeft ook niet. Jij bent prima zo.’
Vonk moet zijn eigen weg gaan en uitvinden wie hij is en daar heeft hij tijd voor nodig. Moeder Vera laat hem gaan en heeft er alle vertrouwen in dat het goed zal komen. Gelukkig heeft ze gelijk.

Het verhaal wordt niet alleen in de tekst verteld, de prachtige illustraties in kleur van Martijn van de Linden brengen het geheel tot leven. Als geen ander kan hij dieren naturel tekenen en ze toch herkenbare menselijke emoties geven. Je ziet dat al op de kaft waar kip Vera liefdevol naar haar vossenzoon kijkt, omringd door kippen die daar duidelijk anders over denken. Van der Linden heeft wel het schattigheidspercentage van het vossenjong verhoogd door het extra grote ogen te geven; dat maakt het dier op de illustraties waar hij zijn ogen open heeft meer een knuffelvos dan een ‘echte’ vos.

Roversjong is een mooi (voorlees)verhaal over moederliefde, loslaten, identiteit en mogen zijn wie wilt zijn.

Roversjong
Jef Aerts met illustraties van Martijn van der Linden
Querido, 2024

© Martijn van der Linden