De schedel - Jon Klassen

Otilla, ‘eindelijk weggelopen’, zoekt haar weg door een donker besneeuwd bos. Ze komt uit bij een ‘heel groot, heel oud huis’. Het ziet er verlaten uit, maar de deur zit op slot. Haar geroep of er iemand thuis is wordt beantwoord door een schedel. Hij wil haar wel binnen laten als ze belooft hem dan te dragen. Otilla vindt dat 'oké'.
De schedel laat haar het huis zien: de kamer met de open haard, de tuinkamer, de kerkers, het balkon en de balzaal. Het klikt tussen de schedel en Otilla. Ze eten samen een peertje (dat dwars door de schedel heen op de grond valt), ze dansen tot het donker wordt en ze slapen samen in een bed. Maar er hangt dreiging in de lucht. De schedel vertelt dat hij achtervolgd wordt door een skelet zonder hoofd. Ook die nacht verschijnt het skelet en eist de schedel op.

Jon Klassen baseerde dit verhaal op een volksvertelling uit Tirol, al geeft hij er wel zijn eigen draai aan. Het taalgebruik van Klassen is afgepast, licht van toon, maar wel met een serieuze onderstroom. Aan emoties wijdt Klassen weinig woorden. Bijvoorbeeld als Otilla uitgeput in de sneeuw neervalt en huilt, houdt de schrijver het kort: ‘Otilla lag in de sneeuw, het was donker en stil, en ze huilde. Toen ze klaar was met huilen, stond ze op en liep verder’.
Het verhaal zit vol griezelige elementen zoals een donker bos, een verlaten landhuis, een schedel die gedragen wil worden en een wandelend skelet. Het is een onderhoudend en spannend verhaal, maar door de nuchtere vertelstijl niet heel eng en soms zelfs grappig.

De personages, hoe wonderlijk ze ook zijn, komen echt tot leven. De schedel is vriendelijk en al snel wordt duidelijk dat Otilla en de schedel elkaar graag mogen. Het is dan ook begrijpelijk dat Otilla de schedel wil helpen en het opneemt tegen het hoofdloze onsympathieke skelet.

Naast de tekst zijn ook de illustraties belangrijk. Zij geven het verhaal sfeer. De kleuren zijn prachtig; veel donkergroen en zwart, afgewisseld met lichtere bruin/oranjetinten. Een kleurpalet dat echt past bij dit verhaal. De personages zijn eenvoudig getekend, tenminste op het eerste gezicht. Klassen kan met minieme middelen veel uitdrukken. Het zijn meestal de ogen die de intenties en emoties weergeven. Zelfs de schedel komt daarmee tot leven.

De schedel is anders dan de titel en de kaft wellicht doen vermoeden, een warm verhaal over vriendschap. Het is een boek voor iedereen die wel van een griezelverhaal houdt, maar dan niet al te eng.

De schedel
Jon Klassen, vertaald door Berd Ruttenberg
Van Hoogland & Van Klaveren, 2024

© Jon Klassen